Allah insanları neden İMTİHAN ediyor ?
Hepimiz tanık olmuşuzdur. Yürümesi istenilen çocuğa, ebeveynleri karşısına geçerek onun ilgisini çekecek bir oyuncak sallarlar. Ufaklık ayağa kalkmayı dener. Önce ayakları titrer . Düşer. Bu sefer karşı tarafta oyuncak daha hızlı sallanmaya başlanır. Oyuncağın cazibesine dayanamaz çocuk. Tekrar dener. Ebeveyninin elindekine kitlenmiştir bir kere… Eller önde… ayaklar paytak paytak…Zoraki birkaç adım atılır. Hedefine ulaştığı anda ise hemen kendini yere bırakır. Bir süre oyuncağa sahip olmanın tadını çıkarır. Sonra onca emeğinin karşılığı olan oyuncağından “sıkılır” ve başka arayışlara girer. Ailesinin ona yürüyebilmeyi öğretmesi için artık “farklı bir oyuncağı” göstermesi gerekecektir. Küçükken, küçücük algı yeteneğimizle, gerçeği ebeveynimizin elindeki oyuncak sanırız. Yürümeyi dener ve başaramazsak bir cıngar kopartır; belki de annemize , babamıza öfkeleniriz. “ O kadar feryat figan ağlıyorum; yürümeye çalışırken düştüm, çok da canım acıdı. Yahu zalim misiniz , görmüyo
